Door: Emerentia van Vroenhoven
Méharisten : André Post en Marcelina Ebero
Ik zat op de MTS en gin op de brommer naar school en kwam vast uit Overveen naar Amsterdam. In Haarlem reed ik altijd door een straat waar een Méhari stond en ik vond dit een geweldig leuke auto. Dit heeft me eigenlijk de liefde voor de Méhari aangewakkerd en mij geïnspireerd. Veel later ben ik er pas achter gekomen dat die auto waar ik elke dag langs kwam en die ik zo leuk vond eigendom was van een medelid van de Méhari Club, Ben Corsten.
De Méhari’s waren op dat moment nog niet zo zeldzaam en er waren er een paar in onze omgeving. Mijn 2e auto was een eend, die beviel me erg goed. Toen begon eigenlijk de gedachte om een Méhari te kopen, want een Méhari is een ideale eend; want plastic roest niet!
Ik zag in Overveen een Méhari wat afgedekt staan, zonder kenteken. Ik ben via het deel 3 van het kenteken achter het adres gekomen van de eigenaar en heb die Méhari toen gekocht voor 200 gulden. Dit was in 1980. De Méhari was naast de eend, want de eend was voor dagelijks gebruik. Om kosten te bespraken nam ik 1 auto in verzekering en de andere niet. Dus ik zette eigenlijk elke keer de verzekering om naar de Méhari en van de Méhari weer terug naar de eend.
Ik deed dat eigenlijk zo om de paar maanden, maar op een gegeven moment mocht hij niet meer op de weg staan zonder verzekering.
De Méhari die ik nu heb is eigenlijk nog steeds mijn eerste Méhari. Het is een officieel Méhari chassis, en een origineel Méhari kenteken. Al van het begin af aan een NL auto met een NL kenteken. Ik heb hem nu 2 keer opgeknapt. De eerste keer opknappen is een proces geweest van 12 jaar in een garagebox. Er was een nieuw Chassis nodig en zowel het geld als de inspiratie die ontbrak me wel eens. Eindelijk was hij in 1998 klaar en ben ik er mee gaan rijden. Sindsdien rijdt ik er altijd mee. Hij staat gewoon buiten, niet in een garage. Vorig jaar heb ik één van de evenementen van de Club gemist omdat ik merkte dat er een knik in het chassis zat. Het was nog net niet helemaal door. De deuren sloten niet lekker meer, je zag het aan de buitenkant niet, maar als je eronder keek dan zag je de vouwen in het chassis zitten.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet meer weet of de originele motor er in zat toen ik hem kocht, maar in 1998 toen ik er mee ging rijden heb ik een motor op de sloot gekocht. Het is een 2CV6 motor. In dat jaar ben ik ook lid van de Club geworden. Ik was ook duikinstructeur en kwam bij het zwembad in Overveen een vriend tegen die wist dat ik van Méhari’s hou.
Ben Corsten, met zijn auto waar ik in mijn jeugd altijd zo bewonderend naar had gekeken heb ik eigenlijk pas veel later tijdens de Club bijeenkomsten en ritten ontmoet. Ik ben al bij veel bijeenkomsten en ritten geweest. Het leukste aan de Méhari vind ik de auto zelf, en natuurlijk het rijden. Mijn vrouw gaat soms ook mee. We zijn samen naar de meetings en Frankrijk en Duitsland en geweest en gaan graag naar de wereld meetings.
Als je vraagt of ik een Eend of een Méhari het leukste vind, dan is dat eigenlijk toch de Méhari. De Eend is een leuk ding, en ik heb hem langer als de Méhari, maar als het erop aan zou komen zou ik de Eend eerder verkopen dan de Méhari.
In het begin toen ik de Méhari van de straat had gekocht zat ik nog in militaire dienst en was ik gelegerd in Duitsland. Ik ging met de Eend elke week op en neer. Ik kocht de Méhari en dacht zo, nu met de Méhari richting Duitsland. Ik was net voorbij de helft toen er lawaai uit de versnellingsbak kwam. Ik kwam er al snel achter dat er eigenlijk helemaal geen olie in de versnellingsbak zat. Ik heb met een klein pompje de olie uit het oliekannetje in de versnellingsbak gepompt. Ik kon er nog een paar dagen mee rijden en toen volgde er een grote klap! De hele motor was vastgelopen. Ik heb de auto naar de kazerne laten slepen en ben met iemand anders mee naar huis gereden.
Bij een locale sloperij heb ik een andere versnellingsbak gekocht, dit was een nieuwer type. Die heb ik , in mijn eend, meegenomen naar Duitsland, en daar ter plaatse in de sneeuw heb ik de versnellingsbak verwisseld en de “nieuwe” ingebouwd. Ik heb Maarten de Eend naar huis laten rijden en ben zelf met de Méhari naar Oostenrijk gereden om bij mijn zus op bezoek te gaan. De reis naar Oostenrijk ging eigenlijk best wel redelijk. Ik moest wel af en toe stoppen omdat de benzinepomp niet werkte. Dit was erg frustrerend, sta je daar midden in Duitsland, aan de kant van een donkere weg. Ik heb een Duitser aangehouden die langs kwam rijden en heb hem gevraagd of hij mij kon helpen.
Op dit moment is mijn Méhari heel betrouwbaar. De laatste keer dat hij mij liet staan was door een probleem met de ontsteking. Dit was de allereerste keer dat hij met een bergingswagen van de snelweg is gehaald.
