Door: Ruud Hamers
Binnen onze Méhari Club waren er al een aantal leden zoals Edwin en Ben Korsten en anderen die de Touareg trail (alleen voor A types) hadden gedaan. Dit klonk voor mij machtig interessant en ik dacht meteen dat wil ik ook graag doen. Deze ritten werden georganiseerd door een Belgische organisatie van Gert Duson.
Gert Duson heeft eerst zelf een complete reis gemaakt van Brussel naar Kaapstad in zijn 2CV. Je kunt er meer over vinden in het door hem geschreven boek een vreemde eend in Afrika, dat nog steeds te koop is via Bol.com https://www.bol.com/nl/nl/f/een-vreemde-eend-in-afrika/37517540/
Hij vond de reis erg leuk, maar kreeg direct na thuiskomst ook veel vragen van anderen die graag zo’n bijzondere reis wilden ondernemen. Daarom is hij, met zijn ervaringen in zijn achterzak een soort van reisbureau begonnen en heeft een 14tal reizen van Brussel naar Benin georganiseerd.
De reis die ik heb gemaakt is ook door hem georganiseerd. Het was de 12e van ongeveer 14 reizen die van Brussel naar eindbestemming Benin gingen. De rit zelf was wel bekend, maar Gert zorgde er wel voor dat hij elk jaar net een iets andere route nam, of iets anders deed waardoor de reis toch interessant bleef. Wij hebben deze reis in 2012 gedaan, ik was toen 60.
Tegenwoordig organiseert hij de Morocco Desert Challence. Vroeger reed hij elke rit mee in een 4 x 4 , maar dat doet hij nu niet meer, nu vliegt hij mee met een helikopter. Hij heeft zo minder ongemakken en kan de boel beter overzien.
Meteen nadat ik van die reis hoorde ben ik in overleg gegaan met mijn vrouw Henriëtte, maar die vond het maar niets. Ze zag alleen maar beren op de weg. We zijn in gesprek gegaan met andere clubleden en met name met Ben en Ank Corsten. Ben en Ank hadden veel ervaring in verre reizen en zijn zelf een keer helemaal naar (Zuid Afrika en naar) China geweest.
De reis zelf was in 2 delen. Het eerste deel was van Brussel naar Dakar (Touareg trail) , en het tweede deel van Dakar naar Benin. We hoorden dat het maar 3 weken was voor een deelreis dus de kogel was door de kerk. Na de gesprekken met Ben, maar vooral met Ank durfde Henriëtte de reis toch wel aan en hebben we ons ingeschreven voor deze grote onderneming.
De auto moest natuurlijk nog helemaal aangepast worden voor deze bijzondere onderneming. We zijn op gesprek geweest bij Edwin van Veller omdat hij deze reis al een keer gereden had, en Frank Elseman de “grote technische man” van de Touareg trail. We hebben ook veel gehad aan het advies van een vriend van mij die in het leger had gezeten en in de woestijn was gestationeerd. Hij zei hou er rekening mee, het is ‘nachts pikdonker en wat je ook doet en hoe goed je ook alles inpakt, er komt altijd overal zand in!
We hebben het Chassis verstevigd met (een middenplaat en ) vier extra profielen. Daarnaast hebben we een bescherming aangebracht voor de motor en de tank (plaat aan onderzijde ivm steen inslag). Omdat er niet of nauwelijks verlichting was op het traject hebben we voor het betere zicht 2 extra lampen aanbracht aan de voorzijde en we hebben een aanpassing gemaakt zodat we 2 reserve wielen mee konden nemen (De ontsteking moest in de motor zelf, m) Maar er was natuurlijk ook de vraag hoe krijg ik mijn bagage veilig achter slot en grendel opgeborgen zodat het niet zomaar gestolen kan worden.
We hadden de auto van Edwin gezien, en alle aanpassingen die hij erop gemaakt had en ik dacht dit kan ik ook. Ik koop een afdichtplaat die ik op slot kan doen. Thuisgekomen dacht ik aan de hardtop die ik nog had liggen. Misschien dat ik daar wat mee kan. Ik heb hem smaller gemaakt en door de midden gezaagd.
Aan de zijkant van de bak heb ik 2 beugels bevestigd waar de reserve wielen op liggen, die zijn zo gemaakt dat ik ze kan “kantelen”. Als ze plat liggen, vallen ze over de klep. Als de beugels van de wielen op slot zitten, zit dus ook automatisch de klep op slot.
De klep zelf zit met rubbers vast zodat ik hem open kan klappen en bij de spullen kan.
Dat waren eigenlijk wel alle noodzakelijke aanpassingen voor de auto zelf, maar je moest er natuurlijk ook rekening mee houden dat je zelf een watervoorziening meenam en, in ons geval, 2 x 20 liter (dus 40 liter) extra benzine. De extra benzine hebben we altijd goed verstopt achter de stoelen, het was dus niet makkelijk te zien en we hebben (afkloppen) nooit meegemaakt dat er iets gestolen is. Het is onmogelijk om alles te beveiligen, en de deur van mijn mehari heb ik nog nooit op slot gehad – in al die 20 jaar niet!
In totaal heb ik er ongeveer driekwart jaar over gedaan om de auto rijklaar te maken. Je begint met puzzelen met de spullen en platen (hardtop) die je nog hebt en gaandeweg ontstaat er een patroon waaruit de opbouw van de totale auto komt. Zo’n anderhalve maand voor het vertrek was mijn auto klaar. Hij werd door de technische man van de organisatie Frank Elseman meteen goedgekeurd.
Alle papieren en noodzakelijke documenten hebben we ook allemaal zelf moeten regelen. Verzekeringen, paspoort, rijbewijs, formulieren invullen van mij en mijn vrouw, maar zelfs ook dingen zoals het beroep van je vader en moeder werd gevraagd. Daarnaast alle informatie over de auto zoals het kenteken, het chassis nummer etc etc. We moesten in totaal wel 30 – 35 kopieën maken.
Een deel van het gebied, met name in de westelijke Sahara was een omstreden gebied. (Op het moment van onze reis was) Polisario is er al een aantal jaren een vrijheidsstrijd aan het voeren. De rit door dat gebied was wel 800 km lang, om de 30 – 40 km was er een politiepost waar alle documenten en papieren weer opnieuw ingeleverd moesten worden voor een controle. Doorrijden kon je pas nadat alles was gecontroleerd en goed bevonden.
We hebben bij zo’n politie controlepost voor de grap wel eens alle documenten ondersteboven afgeleverd. We hadden bij vorige posten al het vermoeden dat de functionarissen waarschijnlijk niet of nauwelijks konden lezen. Ze hebben de documenten inderdaad nooit omgedraaid. Zo’n Agent, of wat er ook voor door moet gaan, wil alleen maar laten zien hoe belangrijk hij is. Hij zwaait met zijn hand of arm, jij stopt, hij kijkt heel gewichtig naar alle papieren, en dan mocht je doorrijden. Hij had een “functie” !
Edwin is ook met deze reis meegereden, en die had al ervaring. Dus van hem hebben we ook veel informatie ontvangen over wat we zo allemaal mee moesten nemen. Een tentje – slaapzakken met kampeerspullen, antibioticakuur, want er zijn geen artsen, ehbo, etc.
Onderweg hebben we het meeste in tentjes geslapen zodat je de auto, en de spullen in de auto goed in de gaten kon houden. Voor de veiligheid waren er wisselende maatregelen. We hebben zelfs één keer in een fort geslapen, nou ja fort, het was 4 muren met torentje. Soms moest je ook midden in de bossen slapen, dan moest je wel goed nadenken waar zet ik mijn tent neer, want midden in de nacht, in het pikkendonker zag je niets. De campings waren vrij primitief, douches zonder douchekoppen, en zeer geringe faciliteiten. We hebben ook wel eens in een “hotel” overnacht, maar ook die waren erg schamel.
Voor de extra veiligheid ‘s nachts hebben we eigenlijk niets hoeven doen. Van Edwin was er wel een kist met spullen meegenomen zonder dat we daar iets van gehoord of gezien hebben. Dit komt ook omdat het zo ontzettend donker was.
Één van de extra veiligheidsmaatregelen was wel dat je minstens met 3 auto’s bij elkaar moest blijven. Niet meer, want anders heb je last van elkaar, niet minder omdat je minstens 2 auto’s nodig hebt om de derde los te trekken als die vast komt te zitten.
Verder waren er 2 auto’s 4 x 4 van de organisatie, en een grote vrachtwagen met een koelcel. Hierin zaten alle kisten met spullen voor de scooter en motor rijders, en al het eten voor de ongeveer 100 deelnemers. Alle maaltijden werden door hen verzorgd daar hoefden wij zelf niets voor te doen.
Wij zijn de hele reis eigenlijk in hetzelfde groepje van 3 gebleven. Het was een Nederlandse echtpaar en een Belg met zijn zoon die een beperking had. Dit was af en toe wel een uitdaging want die jongen was erg moeilijk in de omgang.
Er waren zowel auto’s, Vespa scooters als motoren die meededen met de rally. Normaal gesproken was het vertrek vanaf Brussel en dit zou op zaterdag om 11 uur starten. Je moest er wel voor zorgen dat je dan op zondagavond om 6 uur in Barcelona zou zijn voor het vertrek van de boot die de oversteek zou maken.
Wij zagen dit niet zitten. Ik zou dan met mijn Méhari 1300 km moeten rijden binnen een paar dagen. Wij hebben dus het besluit genomen dat we 5 dagen eerder zouden vertrekken zodat we deze afstand in 3 dagen konden rijden met 2 dagen reserve voor als we stukken zouden krijgen onderweg. We waren binnen 3 dagen in Barcelona. Onderweg zijn we 2 keer bij een B & B gaan overnachten en hebben de auto achter het hek geplaatst om diefstal te voorkomen. Omdat we helemaal geen problemen hadden onderweg hebben we nog 2 dagen in Barcelona rond kunnen kijken. Op zondag zijn we op de boot gegaan voor de oversteek.
Deze oversteek is in totaal zo’n 24 uur. We kwamen de volgende avond in Tangiers aan. Daarna was het nog 50 km rijden op een verharde weg tot de eerste camping. We hebben overnacht in onze tent en de volgende morgen na het ontbijt vertrekt je. De route zelf stond op GPS. Iedere paar dagen kreeg je een nieuwe route. Met, bij wijze van spreke, de GPS in de hand ga je rijden.
Al vrij snel, tussen 2 huizen moesten we rechtsaf en stonden we meteen in een hele grote zandbak. Binnen 1 km rijden stond je al helemaal vast. Ik dacht nog, waar begin je toch aan!.
De woestijn zelf is één grote vlakte met alleen hier en daar een spoor of spoortje dat je kunt volgen. Je moet gewoon je GPS pijltje blijven volgen en dan maar zien dat je op het eindpunt komt. Je rijdt dagen door de woestijn en de bergen (Atlasgebergte) tegen. Het was een hele uitdaging door de bergen te rijden omdat er van die leuke slingerweggetjes waren zonder railing. De wegen daar waren ook maar voor de helft geasfalteerd. Alleen in de bochten stond er zo’n klein laag muurtje voor de veiligheid, maar die waren er eigenlijk allemaal al uitgereden.
In totaal hebben we 3 weken gereden, vanaf dag 5 of 6 begonnen mijn remmen weigerden. Ik heb hele stukken met de motorkap op de achterkant gereden zodat ik mijn remmen wat kon koelen omdat ze te heet werden en niet meer goed, of zelfs helemaal niet meer werkten. Dit stuk was echt een hele uitdaging, je hebt geen route, alleen maar de GPS en een grove kaart van het gebied. Ik ben als derde gaan rijden zodat ik mijn voorgangers in de gaten kon houden en kon zien als er een bocht aankwam. Ik heb flink afstand gehouden zodat ik gas los kon laten en de remmen zo min mogelijk hoefde te gebruiken. Die dag was het af en toe goed opletten tot we aan het eindpunt kwamen en we een beroep konden doen op de technische reparatie groep.
Zij hebben mijn remmen nagekeken, de remleiding en de olie vervangen. Toen was het probleem opgelost.
Vanuit de bergen zijn we door de Todgha-kloof gereden. Daarna kom je aan in Marakesh. Een hele mooie stad, maar wel heel erg druk en heel veel mensen.
Tijdens dit eerste deel van de rit kreeg ik door al het stof en dergelijke problemen met zijn telefoon en met zijn fototoestel. Door al het stof was de lens van het toestel niet meer bruikbaar. Hij ging dus in Marakesh op zoek naar een goedkope 2e hand telefoon.
Die waren er genoeg te vinden. Nadat hij hem had gekocht ging hij op het toestel op zoek naar foto’s en kwam een aantal foto’s tegen waarop de Nederlandse Politie te zien was en een plaatsnaambordje van Schaijk. We wisten met z’n allen eigenlijk helemaal zeker dat deze telefoon illegaal in Marokko terecht gekomen was.
We reden met 3 autos achter elkaar de voorste wil foto maken, en plots komt er een man zijn huis uit. Hij komt op me af en ik zie hem meteen naar mijn rugzak kijken waar alle papieren in zaten. Ik heb snel mijn arm op rugzak gelegd, en toen was alles in 1 keer niet meer interessant en is hij weer snel vertrokken.
Je moet onderweg goed opletten, kinderen gooien takken op weg ze roepen hard kado kado, en als je niets geeft krijg je modder of zelfs een steen achter je aan. Je rijdt met grote sticker en neusnummer dus ze verwachten dat je rijk bent en uitdeelt.
In het 2e deel van de woestijn kregen we te maken met lekke banden. Er boorden steentjes door de binnenband. Dus snel wiel wisselen om later op de dag die band weer maken. Zo’n 3 km voor finish kreeg ik een 4e lekke band. Ik had al mijn eigen reserve wielen verbruikt en het reservewiel van een collega verbruikt. Er zat niets ander op dan de laatste 3 km maar met slappe band door te rijden. Die band heb ik bewaard, hij staat bij ons thuis nog steeds als aandenken in onze tuin; helemaal aan flarden.
Je krijgt op deze manier wel ervaring in het wisselen van banden en je wordt er ook erg snel in. Maar na de zoveelste band hangt het je ook wel de keel uit. De krik hebben we eigenlijk nooit gebruikt, het was makkelijker om te tillen, en er een jerrycan onder te zetten. Voor het snel wisselen van een band waren 3 personen nodig. Twee om de auto op te tillen en 1 om de band erop te leggen.
Naast lekke banden (6 in totaal) kwamen we hard met de neus van de auto in een wadi terecht. Gevolg chassis krom. Hiermee door kunnen rijden tot het kamp. Daar is de auto op Cola kratjes getild, met hydraulische pers het chassis gericht en voorzien van verstevigingsprofielen. Daarna konden we de volgende dag weer verder.
Het mooiste gedeelte van de reis zijn vond ik toch de grote zandvlaktes. Er ware stukken waar je echt helemaal om je heen kon kijken en helemaal niets of niemand kon zien behalve dan de 2 andere auto’s die met je meerijden. We hebben één keer gehad dat we een beetje los waren van de andere en vast kwamen te zitten in zo’n vlakte. Een klein telefoontje en uit the middle of nowhere komen er meteen 2 mannen die ons kwamen helpen om los te komen.
Het Atlas gebergte was ook heel erg mooi, zo’n rauwe mooiheid die je hier in Europa niet tegen zult komen. Hier is alles gecultiveerd maar daar is alles nog natuur en natuurlijk. Je rijdt niet op wegen, maar door het zand en ziet steeds weer een ander mooi plekje met struiken of een paar palmbomen. Daarna krijg je de overgang van zand naar de savanne. Een prachtige gebied met lage begroeiing en hier een daar een boom, dit gaat dan heel langzaam over in een mooi bosgebied.
Het minst mooie of beter gezegd het vervelendste van de reis is soms de moraal van de lokale bevolking. Omdat ze denken dat je super rijk bent willen ze al snel al je spullen weghalen. Daar kennen ze niet het verschil tussen mijn en dijn. Bovendien willen ze altijd proberen een buitenstaander te besodemieteren. Zo was er een toezichthouder van een natuurgebied die ons de dubbele prijs laat horen van wat er achter op een poster staat aangegeven.
Zelfs de kinderen blijven je de hele tijd lastig vallen, ook als je nee zegt blijven ze schooien er moet en er zal iets uit jouw portemonnee komen anders zijn ze niet tevreden. Wij hebben dat overigens nooit gedaan, want als je er 1 wat geeft staan er meteen 20 anderen die je lastig vallen en dan wordt je probleem alleen maar groter.
Minder mooi was ook de grensovergang van westelijke Sahara naar Mauritanië Er werd vooraf aan ons gezegd zorg dat je in het spoor blijft rijden. De Prolesario (locale “vrijheidsstrijders”) hielden zich alleen maar koest omdat er geen weg was. Vrij vertaald betekent dit dus dat we alleen maar een mul zandpad hadden dat tussen alle mijnvelden doorliep met een soort van “karrespoor”. Alleen als je binnen het spoor bleef rijden was je veilig, zodra je buiten het spoort kwam had je kans op een mijn te rijden. Overal langs deze “weg” stonden de opgeblazen en uitgebrande auto’s.
Wij zijn helemaal doorgereden tot aan Dakar en daar aangekomen bij Lac Rose (het roze meer) Wat vaak ook het eindpunt was van de Parijs Dakar rally’s . Daar hebben we 1 nacht overnacht in een bungalowpark . De auto moest de volgende dag al worden ingeleverd want die ging met de boot naar huis. Wij hebben die dag nog met alle andere reisgenoten een afscheidsdiner gehad en zijn ‘s nachts al teruggevlogen.
Een leuke anekdote is nog dat mijn zoon ons zou ophalen vanaf het vliegveld in Brussel. Staat we daar in Brussel te wachten tot we een belletje van hem krijgen met de vraag waar ergens moet ik in Antwerpen zijn want ik kan jullie niet vinden. Dit was maar flauwekul van hem want hij stond 10 meter achter ons en hield ons gewoon voor de gek.
We hebben later nog eens een keer gekeken naar een rit van Cairo naar Kaapstap. Die had ik erg graag willen doen, maar het prijskaartje van 25.000 Euro per persoon was echt te hoog voor ons. Deze reis was 2.500 Euro per persoon.
De auto werd met de boot teruggebracht van Dakar naar Antwerpen en wij konden zo naar huis met het vliegtuig. Mijn zoon Dolf en ik hebben de auto na een paar weken in Antwerpen opgehaald toen hij daar aankwam.
Het overall gevoel wat we over hebben gehouden van deze reis is dat hij fantastisch was. Ik zou het zo nog een keer willen doen. De conditie van mijn auto is zo dat ik in principe op wat (nou ja) kleinigheden na meteen weer op reis kan. En als ik het nog een keer zou doen zou ik eigenlijk alles hetzelfde doen. Ik zou zo weer gaan. Natuurlijk zou ik eerst nog wat spullen opnieuw moeten aanschaffen maar ik zou daarna direct weer instappen.
