Door: Emerentia van Vroenhoven
Méharisten: Leo en Astrid
Ik was 19 jaar en reed dagelijks langs een Landbouwmechanisatiebedrijf waar elke dag modellen in de showroom werden getoond. Daar stond een oude gele Méhari tussen. Die vond ik wel grappig, en vanaf dat moment was ik eigenlijk wel in dit soort autootjes geïnteresseerd. Op dat moment heb ik er eigenlijk helemaal niets mee gedaan. Mijn eerste auto was een VW Passaat. Daarna kocht ik een Citroën Diane en daarop volgend 3 Eenden (2CV). De laatste een 2CV Charleston gaf ik aan Astrid, als haar eerste auto. Helaas had ze er een kop-staartbotsing mee en dat was het einde van mijn Citroënavontuur. Eigenlijk is de Méhari altijd blijven hangen in mijn hoofd, maar de Eenden werden opgevolgd door allerlei auto’s waaronder terreinwagens en een SUV Pontiac. Deze laatste was heel groot en er ging ook heel veel benzine in. In 2005 besloot ik weer terug te gaan naar de Citroën. Een Eend was niet praktisch, want mijn dagelijkse auto staat buiten. Toen dacht ik weer terug aan de Méhari. Je kan niet sporen als je een Méhari hebt. Iemand die een Méhari leuk vindt of een Méhari heeft die spoort eigenlijk niet.
Maar als ik iets graag wil, dan gaan we ervoor. Astrid is net zo, leef je droom. Dus na een jaar sparen en in overleg met Astrid besloten we een blauw/witte (Azur) te zoeken. Bij Ad van der Horst in Beek en Donk vonden wij in 2006 een prachtig exemplaar voor een nette prijs. Origineel is het een oranje Méhari van 1977. Hij bezorgde de Méhari bij ons thuis achter zijn camper, omdat hij toch naar Zeeland op vakantie kwam.
Mijn Méhari was meteen goed. In principe heb ik er eigenlijk helemaal niets aan hoeven doen om hem in gebruik te nemen. Ik kon er zo mee wegrijden. Later heb ik nog wel een verlengde slee (van Jacques Bijl over kunnen nemen) voor de voorstoel en het stuur aangepast zodat ik beter mijn knieën kwijt kan. Voor de rest heb ik eigenlijk helemaal niets aan de auto gedaan. De body die hij nu heeft zat er al op. In 2008 zijn we met de Méhari en een klein bagagewagentje op avontuur naar de Franse Alpen gereden en de hele Middellandse Zeekust afgereden tot aan Cassis. Daar hebben wij in delen een hardtop gekocht. We dachten dat ze hem er wel op zouden zetten, maar helaas, augustus dus vakantie in Frankrijk. Gelukkig paste de hardtop in 2 delen achterin de Méhari en zijn we in 2 dagen 1200 km naar huis gereden. Daar hebben wij hem in blauw laten spuiten en heb ik hem er op gezet. Jaren heb ik mijn Méhari als dagelijkse auto gebruikt. Toen ik in 2012 Middelburg ging werken, bleek dat een brug te ver en heb ik er een oude Renault Twingo bij gekocht als dagelijkse auto. Hier pas ik met mijn lengte heel goed in.
Inmiddels hadden we een garage kunnen kopen, dus de Méhari werd voor mij een autootje voor erbij. In 2019 maakten wij onze tweede buitenlandse reis met de Méhari en voor het eerst met de vouwwagen erachter naar de Eiffel voor de Lustrumweek bij Andy en Aartien.
En in 2024 – Lustrumweek Frankrijk – voor de 2e keer dat we op vakantie zijn gegaan met de Méhari naar Frankrijk. Wij durven er vlot de vouwwagen achter te hangen. Want de Méhari is gewoon een auto en die komt echt de berg wel op, al is het in zijn 1. Toen de auto in het begin door Citroën werd gepromoot, hingen ze er ook zo een aanhanger vol stro achter. Een Méhari is echt een gebruikersvoorwerp en hoewel ik er voorzichtig mee ben, is en blijft het gewoon een auto. We zijn er ook de grote brug Pont de Normandie bij Le Havre mee over gekomen op weg naar de Lustrumweek. Kijk mijn kilometer teller die doet het al 3 of 4 jaar niet meer. Ik kan niet zien hoe hard ik rijd (ook handig, kun je geen bekeuring krijgen) en ik ga dan misschien wel langzaam die grote brug over, maar ze blijven ofwel lekker achter me hangen, ofwel ze halen me gewoon in. Dus niets om je druk over te maken en je komt echt wel boven aan de top, ook al is het langzaam!
Mijn maximale snelheid ligt rond de 100 km met vouwwagen en rond de 110 km zonder vouwwagen. Ik weet nu uit ervaring dat ik zo na een uur of 3 a 4 (3 met veel bergen, 4 met weinig bergen) moet gaan tanken. Tijdens de Lustrumweek heb ik de km-teller en benzinemeter onder leiding van Edwin van Veller weer in werking gekregen.
Wij zijn lid van de Méhari club sinds juli 2006 en komen graag naar zo veel mogelijk bijeenkomsten. Het leukste avontuur wat we met onze Méhari hebben beleefd is toch wel de rit via de Fransen Alpen en de Middellandse Zeekust naar Cassis. Onderweg kregen we ook veel reacties op ons Petit Convoi Exceptionel.
Mijn advies aan andere Méharisten is dat je niet teveel moet vasthouden aan het mooie van een Méhari, want een Méhari is echt een gebruiksvoorwerp en je moet er gewoon in rijden. Ik persoonlijk vind het rijden op de snelweg, en met name op de A58 fantastisch. Vooral ook omdat daar bijna geen snelheidscontroles zijn.
Leo en Astrid
